Pozdrawiam wszystkich i dziękuję bardzo za obecność w miejscu dla mnie Szczególnym :)

Kiedy Jestem tu na Blogu mam takie wrażenie, że choć przez jakąś chwilę Moja niepełnosprawność nie istnieje, mnie opuściła i poszła sobie gdzieś na spacer a Ja odczuwam całkowite uzdrowienie. Wiem jednak, że wszystko jest po coś i cieszę się z tego co mam i posiadam.

Moje zmysły reagują odpowiednio - działają bez zarzutu. 

Funkcjonowanie w tym miejscu buduje i wspiera przeogromnie.

Nabieram pewnego kroku ku odprężeniu, ale też odwadze.

 Zapamiętaj: Nawet jeżeli napotkasz w życiu jakąś burzę czy też zwyczajnie wystąpi słabszy dzień to niech wtedy Twój uśmiech przegoni każdą chmurkę, bo to najlepszy rozweselacz zawsze i wszędzie. 

Więc w Kuferku byłam, Jestem i będę, bo mam mega frajdę z jego otwierania tak szczerze i od serca.

 Jego barwy rozgrzewają od środka i pokazują, że osobiste zdolności są sporo większe niż możemy przypuszczać.

Powstałe okno miało również Mi przedstawić, że można przebywać w ogrodzie wypełnionym własną głową i oczami, bo to jest w tym momencie istotnym stanem poprawiającym samopoczucie.

Najważniejsze to potrafić rozumieć siebie i być silnym człowiekiem według własnego uznania.

Jestem tu i trwam nieprzerywalnie, za sprawą tej skrzynki szerzej spoglądam na punkt swej niepełnosprawności co cieszy i niezwykle umacnia. 

Moje istnienie tutaj dało mi zielone światło z tego tytułu, że niepełnosprawność opiera się nie tylko na jej wadach, bo one są i będą, ale z pewnością w wielu sytuacjach przeważają zalety i warto koncentrować na nich uwagę a całą resztę odłożyć na dalszy tor. 

Podsumowując: Każdy rozdział tego Bloga to inna historia Mnie, która bywa różna, ale z każdej z nich mogę wydobyć plusiki nawet takie drobne. 

Trochę inne spojrzenie niż zazwyczaj
- Pewnego dnia w studiu fotograficznym 

            Pozdrawiamy z Agnieszką - wiem, że tu zagląda
i lubi towarzyszyć 
                  na zajęciach sportowych i nawet przy przejażdżkach 
rowerowych.
Zostały one Moimi ulubionymi w ostatnim czasie💜